06 jun
Onlangs ben ik verhuisd. Het is de kunst om spullen die je niet meer nodig hebt, waarvan je weet dat je ze echt al een tijdje niet meer hebt gebruikt, weg te doen. Via marktplaats, naar een kringloopwinkel of gewoon in de prullenbak. Huppakee, weg ermee. Spullen zijn ‘maar’ materie, maar natuurlijk niet altijd betekenisloos. Een voorwerp kan een drager zijn van herinneringen, symbool staan voor bijvoorbeeld een periode of een liefde. Het voorwerp is dan drager van een herinnering. De emotionele waarde is groot.
En zo zit ik dan met een voorwerp in mijn maag. Een prachtig fototoestel van het merk Minolta. Mijn vader fotografeerde graag en maakte dan vooral dia’s. Ik vond dit machtig interessant. Toen ik 18 werd vond ik het tijd voor een volwassen aanschaf. Ik zie het nog voor me. We gingen samen, vader en dochter, de stad in. Op de hoek tegenover het Dinghuis, was een fotozaak en daar hadden ze mooie toestellen. Ik koos voor een tweedehands ‘body’, om het financieel nog een beetje binnen de perken te houden, maar viel voor een eerstehands lens, een zogeheten 1.2 lens, die een prachtige lichtinval gaf. Het neusje van de zalm, dat zag ik wel aan het gezicht van mijn vader die deze lens ook wel had willen hebben. Ik telde er 1000 gulden voor neer. Ik vond het een grote, maar zinvolle investering: ik zou hier mijn hele leven mee kunnen doen! In de jaren erna was het grote ding vaak een zorg op vakantie, nogal zwaar en door zijn kostbaarheid was ik er zuinig op. Stel je voor dat hij gestolen zou worden.
Intussen leeft mijn vader al meer dan een decennium niet meer. Ik heb ook al jaren een handzame digitale camera, van een ander merk. De foto bij deze tekst is zelfs gemaakt met mijn mobiele telefoon. Maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen mijn in onbruik geraakte fototoestel weg te doen. Ik neem het me voor. Binnenkort zet ik hem te koop op internet. Ik neem het me stellig voor. Binnenkort.