03 mei
Tijdens het trainen voor de tocht van 40 km door de nacht van de afgelopen dagen (op de 
Hermannsweg in Duitsland) heb ik nagedacht over compassie in relatie tot de Nacht van de Vluchteling.
Op Facebook reageerde iemand naar aanleiding van een oproep om je goed voor te bereiden: vluchtelingen trainen toch ook niet?
Die opmerking trof me. Want als je vluchten moet, doe je dit uit noodzaak en vaak niet al te goed voorbereid.
Maar meer nog merkte ik, dat ik niet werkelijk mij kan indenken en inleven in wat vluchten is en door het meedoen aan de NvdV zal dit ook niet toenemen.
Vluchten is letterlijk lopen van Nergenshuizen naar niets, ins Blaue hinein. Mogelijk met een doel voor ogen, maar niet in etappes van A naar B met onderweg leuke horeca en weten waar je bedje en breakfast zullen zijn. Het kan niet anders dat vluchten ontwortelend is en heel veel doorzettingsvermogen vraagt. Niet alleen fysiek, maar zeker ook mentaal, emotioneel / sociaal en existentieel.
Hoewel ik op sommige punten wel enkele raakvlakken kan vinden met mijn eigen ervaringen, komt de optelsom daarvan niet in de buurt van de totaliteit van wat vluchten moet zijn.
Een manier om compassie te tonen lijkt mij dan ook zoveel mogelijk te werken aan oplossingen, zodat mensen zich niet genoodzaakt zien te vluchten. Een utopie zoals de wereld er nu bij ligt. Alle andere steun is natuurlijk ook nodig en goed, maar genezen lijkt me haast niet mogelijk.
De Nacht van de Vluchteling is een zinvolle manier om aandacht te vragen voor het lot van vluchtelingen en om geld voor te werven voor ondersteuning in materiële zin.
Het is een actie voor een goed doel. Ik doe er graag aan mee.
3 mei 2017