23 jun
Dit wordt mijn droefste tekst ooit. Ik kom er maar voor uit. Ik heb een klimaatdepressie.
Dit weekeind las ik in de krant over een recent, voor mij nieuw, fenomeen: geo-engineering.
Een aantal pagina’s aan technische bedenksels las ik wat sceptisch door, tot ik op de laatste optie stuitte.
Er zijn mensen doende te onderzoeken of we de zon kunnen dimmen. Heel mooi gezegd: of we kunnen draaien aan de aardse thermostaat.
En ik liet het idee tot me doordringen.
En ik besefte: we leren het niet. We leren het niet. We leren het nooit.
De coronacrisis menen we verslagen te hebben.
We vallen terug in oude gewoontes, zo snel terug mogelijk naar het oude normaal.
Want een nieuw (ab)normaal willen we niet.
We zullen, tot we er dood bij neer vallen, blijven consumeren (inclusief vliegen) tot we niet alleen onszelf, maar zelfs de aarde om zeep hebben geholpen.
Hoe kunnen we denken dat het dimmen van de zon geen effect zou hebben op het hele ecosysteem?
En nee, ik ga geen Genesis of God erbij halen. We engineeren als mens er immers al lustig op los.
De designer-baby is al geboren. Euthanasie verwerp ik niet.
Maar hoe denken we de ethische vragen op te lossen die het artikel schetst?
Bij een eventuele code Zwart #Corona weten we al niet hoe te moeten kiezen tussen mensenlevens.
Laat staan dat we hier internationaal uit gaan komen met alle wereldproblemen die we al op ons bordje hebben anno 2020.
En ik denk aan een voor-Christelijk verhaal. Van een jongen en zijn vader.
Hoog vliegen wilde junior. Hij bouwde aan een hulpmiddel en het lukte. Hoger en hoger steeg hij…
Tot bleek dat hij, ondanks de waarschuwingen van zijn vader, te ver ging. Hij stortte neer.
Ik maak mij zorgen om de aarde. Ook al heb ik geen (eigen) kinderen.
Gewoon omdat de aarde is als ons eigen lichaam. Het is ons huis, het is ons thuis.
Ik maak mij geen illusies.
Ik rouw nu al om de aarde. En om de zon.
PS Die vader heette trouwens Daedalus, zijn zoon Icarus.
23 juni 2020