18 aug
Er moet wat uit. Het hoge woord.
In de krant las ik deze week dat vooral in Brussel de toeristen wegblijven vanwege de recente aanslagen. Zowel ondernemers als toeristen uit risicovolle oorden verder weg, gaven aan dat als het al niet went, het hopelijk wel wennen zal.
Deze uitspraken bleken een paar dagen later bij mij te zijn blijven hangen.
Wennen aan geweld. Dat het zomaar kan toeslaan? Dat het elders in de wereld ook went, dus waarom bij ons dan niet.
Ik snap het commerciële belang van de toeristensector, de nood van de zaak en daarom hoop en moed te willen houden,
Maar wennen? Wennen aan ongerichte wreedheden? Ongeacht vanuit welke bron, wennen? Aan onnodige risico’s, aan angst, aan de kans op leed dat mensen elkaar aan doen?
Ik denk niet dat ze bij een organisatie als Amnesty International, het Rode Kruis of Artsen zonder grenzen deze insteek hebben.
En mensenrechten zijn ook niet geschreven met het oog op wennen aan leed, aan angst.
Natuurrampen kunnen ons treffen, maar zelfs die proberen we te voorkomen als het even kan.
Of ons gevoel van onveiligheid terecht zo groot is, wil ik in het midden laten.
Maar wennen?
Ik wil niet afgestompt raken. En ik hoop dat we als kwetsbare mensen betrokken blijven op het goede, al doen we maar een kleine poging.
18 augustus 2016
M. Vasalis
Als daar muziek voor is, wil ik die horen:
ik wil muziek voor oude mensen, die nog krachtig zijn,
en omgeploegd met lange, diepe voren
en ongelovig. Die de wellust en de pijn
nog kennen. Die bezaten en verloren.
En àls er wijsheid is, die geen vermoeidheid is,
en helderheid, die geen versterving is
wil ik die zien, wil ik die horen.
En anders wil ik zot en troebel zijn.
